Column.
HJ team, aka het 4e.
Belofte maakt schuld, waardoor deze stukjesschrijver afgelopen zaterdagmiddag sinds lange tijd weer eens stond te blauwbekken langs de lijn om de wonderlijke verrichtingen van het HJ team te aanschouwen.
Maar ja, wie A zegt , moet…... enzovoort, enzovoort.
En het viel geenszins tegen, had ze al tijden niet meer live aan het werk (lees: voetballen) gezien, en de geluiden waren vooraf ook niet echt positief, dit had meer te maken met een negatief zelfbeeld van het team zelf. Blijkt nergens voor nodig.
Je voetbalt soms tegen teams die bestaan uit oud eerste spelers, en het HJ team bestaat grotendeels uit oud derde elftal spelers (een wezenlijk verschil) en diegenen die ooit in het eerste elftal hebben gebald, hebben zich inmiddels het niveau van het HJ team eigen gemaakt. Daar is helemaal niets mis mee, dat is juist de charme van dit team.
Voor hen die zich nu tot op het bot getergd voelen door bovenstaande, nog één keer de uitleg van het woord column. Volgens de Dikke van Dale (dit is een woordenboek) is het als volgt: “regelmatige bijdrage aan een krant, tijdschrift of site met een bijzondere eigen inhoud”. Soms semi-kritisch, wat dan met een grote korrel zout genomen mag worden, moet wel leuk blijven, toch?
Dan de wedstrijd van het HJ team tegen het achtste van WVF. Om de grote schare toegestroomde toeschouwers in goede banen te leiden, waren er bij de toegang tot de velden dranghekken geplaatst, het leek warempel Schiphol wel bij het inchecken. Maar het bleek voor de thuiswedstrijd van het eerste te zijn, het zou ook te mooi zijn geweest.
Maar desalniettemin, er was wél een handvol toeschouwers om de verrichtingen te bewonderen van het HJ team, de spelers en begeleiding van het eerste niet meegerekend, die moesten er toch zijn.
Wat wel grappig was, de vraag van de vaste entreekaartjes -en lotenverkoopsters of ze de verloting van het HJ team nu ook al mee moesten nemen. Er wordt dus al rekening mee gehouden, dat is mooi.
Het HJ team verraste in positieve zin, het leek wel op een hecht team, er werd niet of nauwelijks gemopperd, iedereen werd in zijn waarde gelaten. Nu overdrijf ik een beetje, maar in grote lijnen voetbalden ze goed, creëerden voor hun doen best wel doelrijpe kansen, maar ja, niet iedere kans is een doelpunt. Ze kwamen echter wel heel terecht op een 1-0 voorsprong en hadden over de hele linie het beste van het spel, waar ze zelf ook blij verrast door waren.
En dan willen deze jongens meer, en worden ze iets te overmoedig. En dan krijgen ze alsnog een tegendoelpunt om de oren, 1-1. Vooraf hadden ze voor een gelijkspel getekend, ondanks de teleurstelling van de puntendeling kunnen ze best wel tevreden zijn over het vertoonde spel.
Samen met mijn sidekick hebben we weer eens vermakelijke wedstrijd gezien, spelers die struikelden over te dik gekalkte lijnen, pardoes uitgleden omdat ze op te korte pinnen speelden, soms medespelers snoeihard aanspeelden en die met gevaar voor eigen leven zo’n bal probeerden te controleren of dachten: lekker laten gaan die bal. Onderling nog een paar weddenschapjes afgesloten; hoelang sommige spelers in het veld bleven staan. Zo’n wedstrijd was het dus langs de kant. Wel weer erg leuk, ondanks dat het weer niet deed wat buienradar had beloofd.
Vanaf de eerstvolgende thuiswedstrijd begin februari 2020 wat meer supporters langs de lijn, dit verdienen ze wel. De tweede helft van dit seizoen rond de thuiswedstrijden misschien nog iets regelen voor de partners en hun jonge schare, wat een gezelligheid zal dat geven. We gaan een uitgerust team zien die zich alleen maar hoeft te focussen op het voetbal, want dat kunnen ze wel, en over de randvoorwaarden zullen anderen zich bekommeren. De zorgen zijn en blijven nog steeds, evenals de enige echte schilder in dit team, en zo zijn er nog veel meer. Tot in 2020.
